تعریف قرارداد هوشمند smart contract در شبکه ارز دیجیتال چیست ؟
تعریف قرارداد هوشمند smart contract در شبکه ارز دیجیتال چیست ؟ که در این مقاله از تترفا در مورد قرارداد های هوشمند صحبت خواهیم کرد.
قرارداد هوشمند چیست ؟
قرارداد هوشمند یک قرارداد خوداجرا است که شرایط توافق بین خریدار و فروشنده مستقیماً در خطوط کد نوشته می شود.
کد و توافقنامه های موجود در آن در سراسر یک شبکه توزیع شده و غیرمتمرکز بلاک چین وجود دارد.
کد اجرا را کنترل می کند و تراکنش ها قابل پیگیری و برگشت ناپذیر هستند.
قراردادهای هوشمند صرفاً برنامه هایی هستند که روی یک بلاک چین ذخیره می شوند و در صورت برآورده شدن شرایط از پیش تعیین شده اجرا می شوند.
آنها معمولاً برای خودکارسازی اجرای توافق استفاده می شوند تا همه شرکت کنندگان بتوانند فوراً از نتیجه مطمئن شوند، بدون دخالت واسطه یا اتلاف زمانی.
آنها همچنین می توانند یک گردش کار را به طور خودکار انجام دهند و در صورت برآورده شدن شرایط، اقدام بعدی را آغاز کنند.
به زبان ساده قرارداد هوشمند یا smart contract همان برنامه کامپیوتری است که در بلاکچین ذخیره سازی شده و هر بار که کاربران بخواهند به صورت اتوماتیک اجرا می شود.
این قرارداد‌ها همانند نمونه های سنتی هستند که اگر شرایط آن ها نهایی شود قابلیت اجراشدن دارند.
قراردادهای سنتی در نهاد‌های مرکزی و با نظارت آن ها قابل اجرا هستند.
درحالی که قراردادهای هوشمند از طریق برنامه نویسی ایجاد شده اند و قابلیت اجرای خودکار دارند.
قراردادهای هوشمند چگونه کار می کنند ؟
قراردادهای هوشمند با پیروی از عبارات ساده “اگر/وقتی… آنگاه…” که در کد روی یک بلاک چین نوشته می شوند، کار می کنند.
شبکه ای از رایانه ها زمانی که شرایط از پیش تعیین شده برآورده شده و تأیید شده باشد، اقدامات را انجام می دهد.
این اقدامات می تواند شامل آزاد کردن وجوه به طرف های مربوطه، ثبت نام وسیله نقلیه، ارسال اعلان یا صدور بلیط باشد.
پس از تکمیل تراکنش، بلاک چین به روز می شود.
این بدان معناست که تراکنش قابل تغییر نیست و تنها طرف هایی که مجوز دریافت کرده اند می توانند نتایج را ببینند.
پلتفرم هایی که در حوزه ساخت Smart Contract فعالیت می کنند با استفاده از ماشین های مجازی می توانند زمینه اجرایی شدن آن را فراهم کنند.
ماشین مجازی برای اولین بار توسط اتریوم برای اجرا کردن قرارداد‌ها به کار گرفته شده است و مجموعه پروتکل های تعریف شده برای شبکه را شامل می شود.
هر قرارداد ثبت شده در این پلتفرم ها به‌عنوان حساب کاربری است و با استفاده از آن می توان به نقل و انتقال رمز ارز‌ها پرداخت.
حساب کاربری معمولی یک کلید خصوصی دارد و کاربر می تواند از طریق دسترسی به این کلید دارایی ها را در آن انتقال دهد.
اما Smart contract کلید خصوصی ندارد و پس از انجام کدنویسی از طریق یک تراکنش به شبکه افزوده می شود.
مزایای قراردادهای هوشمند
سرعت، کارایی و دقت
پس از تحقق یک شرط، قرارداد بلافاصله اجرا می شود. از آنجایی که قراردادهای هوشمند دیجیتالی و خودکار هستند، هیچ کاغذی برای پردازش وجود ندارد و زمان صرف شده برای تطبیق خطاهایی که اغلب ناشی از پر کردن دستی اسناد است، وجود ندارد.
اعتماد و شفافیت
از آنجایی که هیچ شخص ثالثی در کار نیست، و از آنجا که سوابق رمزگذاری شده تراکنش ها بین شرکت کنندگان به اشتراک گذاشته می شود، نیازی به این سؤال نیست که آیا اطلاعات برای منافع شخصی تغییر داده شده است یا خیر.
امنیت
سوابق تراکنش های بلاک چین رمزگذاری شده است، که هک آنها را بسیار سخت می کند.
علاوه بر این، از آنجا که هر رکورد به رکوردهای قبلی و بعدی در یک دفتر کل توزیع شده متصل است، هکرها باید کل زنجیره را تغییر دهند تا یک رکورد واحد را تغییر دهند.
پس انداز
قراردادهای هوشمند نیاز به واسطه ها را برای رسیدگی به تراکنش ها و در نتیجه تاخیرهای زمانی و کارمزدهای مرتبط با آن ها را از بین می برد.
معایب قرارداد هوشمند چیست؟
در کنار مزایای گفته شده، این قرارداد‌ها دارای برخی معایب نیز هستند که می توان به موارد زیر اشاره کرد.
مشکلات امنیتی
یک عیب اساسی قراردادهای هوشمند مشکلات امنیتی آن است.
Smart contract توسط برنامه نویس‌ها ایجاد و طراحی می شود؛ بنابراین وجود هر نوع خطا در آن می تواند شرایط نفوذ هکرها را به توکن ها فراهم کند.
وجود توکن های ارز در داخل این Contract می تواند سرمایه کاربران را تهدید کند.
مشکلات قانون گذاری در قرارداد‌ها
بسیاری از قراردادهای هوشمند کاربردی هستند و دولت و نهاد‌های قانون گذار باید از آن حمایت کنند.
اما دولت ها استفاده از این پروژه ها را به دلیل امکان فرار مالیاتی و فراهم بودن شرایط پول شویی در آن ها ممنوع کرده اند.
در نتیجه استفاده از این قرارداد‌ها ریسک زیادی دارد.
تاریخچه قراردادهای هوشمند
قراردادهای هوشمند برای اولین بار در سال 1994 توسط نیک سابو، دانشمند کامپیوتر آمریکایی که یک ارز مجازی به نام “بیت گلد” را در سال 1998 اختراع کرد، دقیقا 10 سال قبل از اختراع بیت کوین، پیشنهاد شد.
در واقع، اغلب شایعه می شود که سابو ساتوشی ناکاموتوی، مخترع ناشناس بیت کوین است، که او آن را رد کرده است.
Szabo قراردادهای هوشمند را به عنوان پروتکل های تراکنش کامپیوتری تعریف می کند که شرایط یک قرارداد را اجرا می کند.
او می خواست کارکرد روش های تراکنش الکترونیکی مانند POS (نقطه فروش) را به حوزه دیجیتال گسترش دهد.
جمع بندی
یکی از جدیدترین تکنولوژی های معرفی شده در فضای ارز دیجیتال پس از بیت کوین، قرارداد هوشمند است.
Smart contract در تعریف شرایط قراردادهای مختلف و ایجاد اپلیکیشن های غیرمتمرکز به کار می رود.
این قرارداد‌ها از طریق کد‌های برنامه نویسی ایجاد می شوند و با استفاده از تراکنش های خاص به بستر بلاکچین اضافه می شوند.
پس از اضافه شدن contract دیگر امکان حذف آن از بلاکچین وجود ندارد و کاربران می توانند با استفاده از کیف پول به آن ها دسترسی داشته باشند.
آشنایی با ویژگی های این قرارداد‌ها برای کاربران ارز‌های دیجیتال ضروری است.
گردآوری: تیم تولید محتوای وبلاگ تترفا
منبع: ibm.com
