عرضه ثابت و نامحدود در ارز های دیجیتال چیست؟ و چه تفاوتی باهم دارند؟
در این مطلب از تترفا به بررسی عرضه ثابت و نامحدود در ارز های دیجیتال می پردازیم. تا انتهای مطلب با ما همراه باشید.
احتمالا تاکنون شنیده اید که تعداد کل بیت کوین های شبکه برابر 21 میلیون است.
اما به عنوان مثال توکن های ارزی مانند اتریوم، دارای جریان ثابتی از دارایی های جدید هستند که به اکوسیستم اضافه می شوند.
در این مقاله، به توضیح درباره تفاوت عرضه ثابت و نامحدود در ارزهای دیجیتال و همچنین ارزهای فیات و بررسی مسائلی مانند مسائل قیمتی و موارد دیگر خواهیم پرداخت.
عرضه نامحدود – تورم
برای درک مفهوم تورم، نیازی نیست که استاد اقتصاد باشید چرا که مفهومی بسیار ساده است:
وقتی پول بیشتری وارد اقتصاد می شود، ارزش پول کاهش می یابد. در سال 1940 در ایالات متحده شما می توانستید یک گالن سوخت را با قیمت 0.11 دلار خریداری کنید.
اکنون قیمت آن در حدود 2.50 دلار در هر گالن است. تولید سوخت گرانتر نشده است بلکه ارزش دلار آمریکا کمتر از 80 سال پیش است.
اقتصادهای فیات
در اقتصادهای فیات، انحصار صدور پول نقد جدید متعلق به بانک های مرکزی است. این باعث می شود همه ارزهای اصلی فیات تورم زا باشند.
احساس منفی مصرف کننده نسبت به تورم قابل درک است.
هیچ کس دوست ندارد کالاها را با قیمت بالاتر بخرد اما در اینجا یک جنبه مثبت نیز وجود دارد.
تورم مصرف کنندگان را مجبور می کند پول بیشتری را در یک زمان و مکان خاص خرج کنند و گردش پول فعال در اقتصاد باعث رشد مشاغل و کاهش بیکاری می شود.
اکوسیستم ارزهای دیجیتال
در اکوسیستم های ارزهای دیجیتال، پروتکل هایی با عرضه بی نهایت نقش بانک های مرکزی را بازی می کنند و قوانین خود را برای انتشار واحدهای جدید از آن رمزارز، دارند.
معروف ترین ارز دیجیتال با عرضه نامحدود، اتریوم است. با این حال، عرضه این رمزارز در زمانی نامحدود، بدون محدودیت است.
چرا که توسعه دهندگان مقدار ثابتی اتر در سال صادر می کنند.
اتریوم تورم دارد اما در عمل، هرچه بیشتر ETH استخراج شود، تورم کمتر می شود.
چرا؟ به جای کاهش میزان اتریوم جدید، توسعه دهندگان تصمیم گرفتند میزان ثابتی در سال صادر کنند.
بنابراین هر سال 18 میلیون ETH صرف نظر از کل اتریومی که از پیش موجود هستند، استخراج می شود.
بنابراین از نظر فنی، درصد تورم هر سال کاهش می یابد. به عنوان مثال، وقتی تعداد کل اتریوم ها 100 میلیون است و 18 میلیون اتر استخراج می شود، تورم 18 درصد است.
اما چند سال بعد که تعداد کل اتریوم ها در حدود 200 میلیون است، همان 18 میلیون اتر در سال استخراج می شود که بنابراین تورم در آن سال، فقط 9 درصد خواهد بود.
این نیز تأثیر چندانی بر قیمت اتریوم ندارد زیرا ETH از نظر استفاده با دلار یا یورو متفاوت است.
پول فیات در اصل تنها یک یادداشت بدهی است. وقتی برای یک ساندویچ در کافه 5 دلار می پردازید، اساساً به کارمند می گویید “من 5 دلار به تو بدهکارم”.
اتریوم متفاوت است، زیرا قیمت ETH نشان دهنده سلامت کلی اکوسیستم و اعتماد سرمایه گذاران نسبت به آن است.
ETH همچنین در قالب گس اتریوم که برای هزینه تراکنش های روی بلاک چین اتریوم استفاده می شود، کاربرد دارد.
عرضه محدود – کاهش قیمت ها (تورم منفی)
کاهش قیمت ها نقطه مقابل تورم است. به طور خلاصه، در واقع بدان معناست که پول یا دارایی در گردش با گذشت زمان ارزش پیدا می کند.
برخی ممکن است آنرا مسئله ای خوب قلمداد کرده و با خود بگویند: “من می توانم دلارهایم را زیر تشک نگه دارم تا بتوانم در آینده چیزهای بیشتری بخرم!”. اما اقتصاددانان کینزی با شما موافق نیستند.
آنها ادعا می کنند افرادی که دارایی های خود را برای مدت طولانی در اختیار دارند، بر اقتصاد تأثیر منفی می گذارند.
اگر مصرف کنندگان بیش از حد بر پس انداز تمرکز کنند، پول کمتری در گردش فعال خواهد بود.
این امر باعث تضعیف اقتصاد و افزایش نرخ بیکاری می شود زیرا سیستم مالی قادر به حمایت از مشاغل نیست.
در بدترین حالت، این موضوع ممکن است منجر به “مارپیچ مرگ تورم” شود.
این مفهوم نشان می دهد که قیمت کالاها در حالی کاهش می یابد که مصرف کنندگان پول خود را نگه می دارند و منتظر قیمت های حتی پایین تر هستند.
مفروضات ما در اقتصاد عمدتا بر اساس یک روش تورمی است اما هنوز برخی از نمونه های واقعی تورم منفی وجود دارد.
یکی از آنها ژاپن است، جایی که تورم منفی در دهه 90 یک مشکل واقعی بود. آنها حتی نام ترسناکی برای آن انتخاب کرده بودند : “هیولای تورم منفی”.
این امر ناشی از عرضه بیش از حد قابل توجه کالاها نسبت به تقاضای واقعی جمعیت ژاپن بود. واکنش بانک مرکزی اتخاذ نرخ بهره منفی بود.
به این معنی که آنها در واقع به مردم وام هایی برای خرید کالا دادند و در ازای آن مبالغ کمتری از مقدار وام را پس گرفتند تا مشکل حل شود.
تورم منفی و ارزهای رمزنگاری شده
در ارزهای دیجیتال، اکثریت قریب به اتفاق رمزارزها عرضه محدودی دارند. مثال بارز آن بیت کوین با عرضه محدود 21 میلیون واحد است.
در حال حاضر 88٪ بیت کوین ها (18.5 میلیون واحد) استخراج شده است.
علاوه بر این، بیش از 1.5 میلیون بیت کوین به دلیل تراکنش هایی با آدرس اشتباه و گم شدن کلیدهای خصوصی، برای همیشه از بین رفته است.
فقط برای اطلاع، این مبلغ معادل بیش از 17 میلیارد دلار آمریکا است.
اما وقتی دیگر هیچ بیت کوینی برای استخراج وجود نداشته باشد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ اول از همه این اتفاق به این زودی نخواهد افتاد.
بر طبق یک تخمین ریاضی، استخراج آخرین بیت کوین در حدود سال 2140 اتفاق می افتد.
ثانیا، واقعا هیچ اتفاق جدی رخ نخواهد داد. این مسئله بیشتر ماینرها را درگیر خواهد کرد، اما ساتوشی ناکاموتو به آنها نیز فکر کرد.
وی پیش بینی کرد که منبع سود ماینرها از تولید بیت کوین جدید، به دریافت پاداش در ازای کارمزد تراکنش ها تغییر کند.
این امر بر کاربران عادی تأثیر نمی گذارد چرا که بیت کوین دارای قابلیت تقسیم شدن است.
شما می توانید بیت کوین را تا هشت رقم اعشار (1 ساتوشی) تقسیم کنید.
ناکاموتو مدعی شد که این، امکان خریدهای کوچک را تضمین می کند و مانع از وضعیتی مشابه پرداخت یک اسکناس 10 دلاری برای یک قهوه 2.5 دلاری و عدم دریافت هیچ گونه مبلغی به عنوان بقیه پول، می شود.
نتیجه گیری
عرضه محدود و نامحدود در اکوسیستم های رمزنگاری و فیات متفاوت عمل می کند.
همه اقتصادهای فیات از نظر این که تورم بر همه آنها تأثیر می گذارد، با یکدیگر یکسان هستند.
این برای خود اقتصاد سالم است اما مصرف کنندگان معمولی را مجبور به خرج بیشتر می کند. تورم منفی از نظر مصرف کننده خوب است اما مشاغل را تضعیف کرده و باعث بیکاری می شود.
در اکوسیستم های رمزنگاری، همه چیز ساده تر است. بارزترین تفاوت عرضه ثابت و نامحدود در این است که عرضه ثابت، به طور مداوم قیمت دارایی را مجبور به افزایش می کند.
از طرف دیگر، عرضه نامحدود ممکن است منجر به نرخ تورم بالا شود اما توسعه دهندگان اکوسیستم ها را به گونه ای طراحی می کنند که در واقع از نظر عرضه آن قدرها هم نامحدود نیستند.
گردآوری : وبلاگ تترفا
